Kilka słów o artylerii samobieżnej.

AMX-105AM

AMX-105AM (znany także jako M-51) był pierwszym pojazdem opartym o podwozie czołgu lekkiego AMX-13. Prototyp został ukończony w 1950 roku, a pierwsza partia wozów seryjnych trafiła do Armii Francuskiej w 1952r. Główne uzbrojenie stanowiła 105mm haubica Mk 61 wyposażona w hamulec wylotowy umieszczona w otwartym przedziale bojowym z tyłu kadłuba. Takie rozplanowanie pozwala na zamontowanie uzbrojenia o długiej lufie bez powiększania długości całkowitej pojazdu. Amunicja podawana była przez właz z tyłu pojazdu, a haubica miała znaczne pole ruchu w płaszczyźnie pionowej. Ponadto pojazd wyposażono w przeciwlotniczy karabin maszynowy o kalibrze 7,62mm zamontowany w przedziale bojowym. Pojedyncze egzemplarze uzbrojone zostały w 7,5mm karabin maszynowy w obrotowej wieżyczce.
Podwozia AMX-13 i AMX-105A różniły się tylko w tylnej części, które w pojeździe artyleryjskim było podwyższone. Zawieszenie składało się z 10 kół jezdnych, dwóch kół napędowych z przodu wanny kadłuba, dwóch kół napinających z tyłu i 6 rolek podtrzymujących górny bieg gąsienic. Amortyzatory (?) zostały umieszczone na pierwszej i piątej parze kół jezdnych. Kierowca-mechanik zajmował miejsce z przodu kadłuba, na lewo od silnika. Stanowiska pozostałych członków załogi (dowódca, celowniczy i dwóch ładowniczych) były w przedziale bojowym, które osłonięte było stalowymi płytami. Wycelowanie haubicy odbywało się ręcznie, przez co niemożliwa była szybka zmiana celów. Zapas amunicji wynosił 56 pocisków, z czego zazwyczaj 6 było przeciwpancernych.
Maksymalny zasięg ognia przy zastosowaniu pocisków o masie 16kg wynosił 15 000m, prędkość wylotowa pocisków od 22 do 670m/s. Haubica była produkowana w dwóch wersjach -caliber 23 i 30. Obie wersje były wyposażone w dwukomorowy hamulec wylotowy. Stosowano dwa rodzaje celowników - o 6x powiększeniu do strzelania do celów opancerzonych i 4x powiększeniu przy strzelaniu ogniem pośrednim.
AMX-105A nie był wyposażony w system wentylacyjno-filtrujący. Maksymalna głębokość brodzenia bez uprzedniego przygotowania wynosiła 80cm. Działa były eksportowane do Izraela, Maroka i Holandii.

AMX-13 F3 AM

Pierwszą powojenną haubicą samobieżną była francuska AMX-13 F3 AM, która weszła do służby w 1960 roku. Uzbrojenie stanowiła haubica 155mm z lufa o długości 33 kalibrów (troszkę ponad 5 metrów) zamontowana w otwartym przedziale bojowym na podwozie czołgu lekkiego AMX-13. Ogień mógł być prowadzony na odległość 20-25 km z szybkostrzelnością 3 strzałów na minutę. Zapas amunicji (25 pocisków) i ośmioosobowa załoga były przewożone oddzielnie ciężarówkami.
Pierwsze serie AMX-13 F3 były napędzane ośmiocylindrowym, chłodzonym cieczą silnikiem benzynowym Sofam Model SGxb. Późniejsze egzemplarze wyposażone były w mocniejszy, sześciocylindrowy, chłodzony cieczą silnik diesla Detroit Diesel 6v-53T. Dzięki zastosowaniu tej jednostki napędowej prędkość maksymalna na drodze wynosiła 60 km/h, a zasięg wzrósł z 300km do 400km. Ostatnie wersje produkcyjne napędzane były, podobnie jak inne pojazdy serii AMX-13, silnikiem dieslowskim 6F11 SRY.