AMX-50/100mm

Po II Wojnie Światowej Francja zaczęła projektować własny czołg ciężki. Co ciekawe, projekt ten był bardzo podobny do lżejszego AMX-13 (który w tym czasie był w fazie projektowej). Dwa egzemplarze AMX-50/100mm zostały zbudowane w 1949 roku. W 1951 mała seria czołgów AMX-50 weszła do służby. Konstrukcja różniła się znacznie w stosunku do analogicznych konstrukcji z Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Masa bojowa była o 50 ton mniejsza, przy zachowaniu podobnej siły ognia i efektywności opancerzenia. Ze względów finansowych AMX-50/100mm nigdy nie trafił do produkcji masowej. Przedział silnikowy czołgu został umieszczony z przodu kadłuba. Wieża miała dwuosobową załogę: dowódca zajmował miejsce na lewo od działa, a celowniczy na prawo. Kierowca-mechanik i jego pomocnik mieli swoje stanowiska w przedziale kierowania w kadłubie. Kadłub był odlewany, pancerz czołowy (o grubości 110mm) i górna część pancerza bocznego (100mm) był pochylony.
W porównaniu z układem jezdnym czołgu M4 wprowadzone zostały modyfikacje, dodano parę kół nośnych (układ składał się z 5 kół zewnętrznych i 4 wewnętrznych z każdej strony). Z czołowej płyty pancernej usunięte zostało gniazdo karabinu maszynowego, więc na wyposażeniu zostały tylko dwa km-y (jeden sprzężony z działem, drugi umieszczony na mocowaniu umożliwiającym prowadzenie ognia przeciwlotniczego na wieży). Oryginalna wieża oscylacyjna została przygotowana przez FAMH. Początkowo umieszczono w niej 90mm działo "Schneider", ale tuż potem czołg wyposażono w nieznacznie zmodyfikowaną wieżę z działem 100mm. Wieża oscylacyjna składała się z dwóch części (górnej i dolnej) połączonych śrubami i zawiasami. Działo było umiejscowione w części górnej. Celowanie w płaszczyźnie poziomej odbywało się identycznie jak w tradycyjnej wieży (obracała się całość konstrukcji). Jednakże ruch w płaszczyźnie pionowej wraz z działem wykonywała już tylko górna część wieży. Takie rozwiązanie niosło ze sobą dwie duże zalety. Po pierwsze, pozwalało na zmniejszenie rozmiarów wieży przy jednoczesnym zachowaniu wystarczającej przestrzeni wewnątrz. Po drugie - tylna, górna część wieży mogła być wykorzystana do zamontowania automatycznego systemu ładowania działa. System ten składał się z dwóch cylindrów (podobnych do magazynków w rewolwerach) mieszczących po 6 pocisków każdy. Jednakże konieczność ręcznego uzupełniania magazynków (w dodatku na zewnątrz czołgu) niosła duże ryzyko dla załogi. Projektanci planowali wyposażyć czołg w benzynowy silnik Maybach HL295 o mocy 1000KM lub w silnik dieslowski Saurer o tej samej mocy. Teoretycznie pozwalały one rozpędzić czołg do prędkości 60 km/h jednakże podczas testów prędkość maksymalna okazała się nie większa niż 51 km/h.

AMX-65t
AMX-65t był wczesnym projektem, który rozwinął się ostatecznie w Cher de 65t w 1950r. Wyposażony był w zachodzące na siebie koła nośne, podobnie jak konstrukcje niemieckie z czasu wojny. Pancerz czołowy prezentował się podobnie do tego w IS-3, ale posiadał mniejszy kąt nachylenia, natomiast ogólnie kadłub był ukształtowany podobnie jak w czołgu Tiger II, łącznie z takimi samymi kątami nachylenia (konstruktorzy starali się wykorzystać najlepsze rozwiązania z istniejących czołgów). Za napęd miał służyć silnik Maybach o mocy 1000KM, który powinien być w stanie rozpędzić czołg do prędkości 40km/h. Jako główne uzbrojenie planowano działo o kalibrze 100mm. Na wierzchu wieży, po prawej stronie, miał zostać umieszczony karabin maszynowy na podstawie umożliwiającej prowadzenie ognia przeciwlotniczego.

AMX-50/120

AMX-50/120 był produkowany w trzech wersjach: modele 1953, 1955 i 1958. Czołg został zaprojektowany na wzór radzieckich IS-3 i T-10. W modelu 1953 pancerz czołowy był identyczny jak w IS-3 (w końcu dlaczego nie kopiować dobrego rozwiązania?) i troszkę grubszy. Początkowo działo 120mm zostało zamontowane w standardowej wieży. Z biegiem czasu takie rozwiązanie okazało się niewygodne i zbyt ciężkie, więc wieżę wymieniono na oscylacyjną. Jednocześnie zamontowane zostało sprzężone z armatą działko automatyczne kalibru 20mm. W modelu 1955 pogrubiono pancerz czołowy w efekcie czego był on dwukrotnie grubszy w stosunku do poprzedniej wersji. W rezultacie masa czołgu wzrosła z 57,8 do 64 ton. Odbiorcy uskarżali się jednak na masę czołgu i model 1958 przeprojektowano tak, aby waga nie przekraczała początkowych 57,8t. Zastosowane zawieszenie i silnik Maybach HL 295 o mocy 1000KM miały pozwalać na osiąganie prędkości 65 km/h. Jednakże jednostka napędowa okazała się zawodna i w rzeczywistości jej moc nie przekraczała 850KM (projektanci utrzymywali, że jest w stanie osiągnąć 1200KM). Kolejnym poważnym problemem było przeładowywanie cylindrycznych magazynów automatycznego systemu ładowania. Już 100mm pociski sporo ważą, a załadowanie 6 cięższych pocisków kalibru 120mm jest o wiele bardziej kłopotliwe. Pomimo zautomatyzowania ładowania działa załoga nadal składała się z 4 osób. Oficjalnie czwarty żołnierz pełnił funkcję radiooperatora, ale w rzeczywistości do jego obowiązków należało uzupełnianie cylindrów magazynowych amunicji. Podsumowując można pokusić się o stwierdzenie, że francuscy inżynierowie zmarnowali zbyt dużo czasu na projektowanie AMX-50. Zanim czołg wprowadzono do produkcji jego projekt już był przestarzały, a nowa amunicja nie miała najmniejszych problemów z przebiciem jego pancerza. Z tego względu projekt został zawieszony, ale wiele z rozwiązań w nim zastosowanych znalazły swoje miejsce w nowym AMX-30.