Rozpocznijmy zatem od opisu prawdziwego Tigera. Zaczęło się od samej koncepcji budowy nowego, niemieckiego czołgu ciężkiego w 1937 r. W pierwszej fazie projekt pojazd nazywał się VK4501 (kolejny dobry znajomy z gry). Początkowo 4 zakłady (m.in. Porshe i MAN) dostały za zadanie konstrukcje czołgu z armatą 7,5 lub 10,5 cm, Hitlerowi jednak nie przypadły do gustu tak słabe parametry prototypów. Na naradzie w Berchtesgarden stwierdził: „Należy stworzyć pojazdy, które wobec nieprzyjacielskich czołgów będą dysponowały, po pierwsze, większą siłą przebicia pocisków, po drugie, silniejszym opancerzeniem, a po trzecie muszą rozwijać prędkość powyżej 40km/h!”1. Führer chciał więc dostać jak na owe czasy CZOŁG IDEALNY. I to prawie się udało.

Konstrukcja ta posiadała wiele zalet - od celnej i dużej armaty (Tiger II trafiał pociskami o grubości 153 mm nawet z 2 kilometrów2), poprzez szybkość, niezły pancerz, po nowoczesne układ sterowania i układ chłodzenia poza pomieszczeniem silnika, co było ewenementem na skalę światową. Jednak podstawową wadą pojazdu była jego awaryjność, wynikająca z niedopracowanej konstrukcji, co łączy się z kolei ze źle zaprojektowanymi procesami produkcyjnymi. Nie mogło być chyba inaczej, skoro jeden z prototypów, Tygrys E, został skonstruowany na bazie średniego VK3601, a od jego projektu do zamówienia na 1300 egzemplarzy minęły niecałe 3 miesiące3. Niektóre zachcianki zleceniodawców musiano realizować „po omacku“ - mam tu na myśli chociażby nagłą zmianę niektórych koncepcji inżynieryjnych. Takim przykładem jest żądanie Urzędu Gospodarki Wojsk Lądowych, dotyczące pokonywania przeszkód wodnych o zanurzeniu 4,5 metra (umożliwić to miały kominy powietrzne) i pancernych osłon gąsienic. Gdy to zrealizowano, okazało się, że masa czołgu wynosi 58 ton i trzeba było dodać większą liczbę gumowych (!) pierścieni na kołach jezdnych, by pojazd wytrzymał tak ogromny nacisk. Osobną kwestią pozostaje też awaryjność naszego bohatera i trudność w usunięciu uszkodzonego pojazdu ze względu na jego masę.

Do budowy Tygrysów stworzono osobny komitet budowy. Warto też zaznaczyć, że projekt rozwijały niezależnie dwa koncerny - Porshe (osobisty nadzór Ferdynanda Porshe) i Henshel.

Po zaledwie 9 miesiącach od rozpoczęcia pracy (jeden z konstruktorów stwierdził, że potrzebnych byłoby 24-30 miesięcy), w sierpniu 1944 do produkcji wchodzą Tygrysy Królewskie. Obserwując porównanie obu maszyn zauważyłem ciekawy szczegół, świadczący chyba o o wiele lepszym dopracowaniu konstrukcji „dwójki“. Otóż mimo większej o prawie 11 ton masy, Königstiger miał mniejszy o 51 kg/cm2 nacisk na grunt, co oznacza optymalniejsze rozmieszenie ciężaru.

Jeśli chodzi o Tigera w grze, podobnie jak właściwie każdy czołg, został on odtworzony z ogromną dbałością o realia historyczne – mamy różne modele, prototypy - patrz trzy rodzaje wieżyczek. Parametry również są podobne. Niestety, niekoniecznie czuć to podczas walki (cytując klasyka: „statystyki, podobnie jak stanik, zasłaniają to, co najciekawsze“).

Potężny pancerz - wiem, bo wielokrotnie strzelałem do Tygrysa i jego modyfikacji - poza VK4501, którego rzeczywiście trudno przebić byle czym, w zasadzie nie spełnia chyba pokładanych w nim nadziei. Na pancerz ten – zwłaszcza jeśli chodzi o Tigera Pierwszego – wylewa się kubły pomyj. Sama specyfikacja najlepszej armaty w „jedynce“ chyba też nie do końca oddaje to, czym było to działo w świecie realnym. Na forach krąży również wiele opowieści o łatwym paleniu się wirtualnego modelu, co akurat ma uzasadnienie w historii. Czytając jednak sporo pochlebnych opinii o Tygrysie II, ośmielam sie przyjąć założenie, że jest on bardziej realistycznie oddany w WOT niż jego poprzednik.

Podsumowując, czołg Tygrys był ciężkim do pokonania przeciwnikiem, posiadającym wiele ciekawych i innowacyjnych rozwiązań technicznych, lecz jego główną wadą była zaś duża awaryjność. W World of Tanks specyfikacja techniczna wozu jest podobna do tej historycznej, chociaż szkoda, że zwłaszcza w pierwszej wersji czołgu, nie poczujemy prawdziwej mocy działa 88 mm.