Jest to pierwszy z serii newsów zawierających historyczne opisy czołgów niemieckich (przeważnie tylko istniejących), które możemy spotkać w grze. W miarę możliwości będę się to robić gałęziami z drzewka. Tak czy inaczej zapraszam do lektury wszystkich ciekawych i niezaspokojonych bardzo krótkimi opisami, które znajdują się w grze. Uwaga: proszę pamiętać, że niektóre pojazdy w grze to tak naprawdę zlepek kilku realnych maszyn.

A. Nazwa w grze: Pz.Jag. I - Oryginalna nazwa: 4,7 cm PaK(t) (Sfl) auf PzKpfw. I Ausf. B

W armii niemieckiej podczas wojny nie istniało wyraźne rozróżnienie pomiędzy Panzerjagerami i Jagdpanzerami: jedne i drugie budowano i używano w celu zwalczania czołgów przeciwnika. Jednakże w latach powojennych utarło się Jagdpanzerami nazywać niszczyciele czołgów z zamkniętym przedziałem bojowym, a Panzerjagerami te z przedziałem otwartym. Przed II wojną światową, a także przez cały czas jej trwania, niemieccy (a także amerykańscy) stratedzy wojskowi używali czołgów do przełamywania linii obrony przeciwnika lub niszczenia umocnionych punktów oporu. Nie walczyły one z czołgami przeciwnika. To zadanie należało do niszczycieli czołgów, czyli Panzerjagerów. Jeden z pierwszych Panzerjagerów był efektem połączenia świetnej czeskiej armaty produkowanej w zakładach Skody - 47 mm P.U.V. vz 36, nazwanej w Niemczech 4,7 cm PaK 36(t), z podwoziem czołgu PzKpfw I Ausf. B. Armaty te nie były zdobyczą wojenną skonfiskowaną przez Niemców po aneksji Czechosłowacji, ale pochodziły z nowej produkcji zakontraktowanej przez Waffenamt. Prototyp tego pojazdu opracowano w zakładach Alkett i pokazano Hitlerowi w styczniu 1940 roku. Pojazd nazwano 4,7 cm PaK(t) (Sfl) auf PzKpfw. I Ausf. B, ale obecnie jest powszechnie znany pod nazwą Panzerjager I. Alkett rozpoczął dostarczanie ich w seriach w marcu 1940 roku, kiedy armia odebrała pierwszych 30 pojazdów. Kolejne 60 w kwietniu i 30 w maju. Alkett dostarczył dwa ostatnie pojazdy we wrześniu 1940 roku i lipcu 1941 roku. Druga seria została zamówiona we wrześniu 1940 roku. Tylko 10 pojazdów z tej serii dostarczyła firma Alkett, pozostałych 60 zakłady Klockner-Humboldt-Deutz. 10 dostarczono w listopadzie 1940 roku, 30 w grodniu i ostatnich 30 w styczniu 1941 roku. Osłona działa w drugiej serii Panzerjagerów I była siedmioboczna w odróżnieniu od pięciobocznej zastosowanej w pojazdach pierwszej serii. Chociaż początkowo Panzejagery I były bardzo skuteczne, w końcu 1943 roku uznano, że stopień opancerzenia wrogich czołgów czyni je przestarzałymi i wycofano z jednostek bojowych.

B. Nazwa w grze: Marder II - Oryginalna nazwa: 7,5 cm PaK 40/2 Fahrgestell Panzerkampfwagen II (Sf) (Sd.Kfz. 131)

W związku z tym, że PanzerKampfwagen II był coraz bardziej przestarzały oraz że niezbędne było posiadanie samobieżnego działa przeciwpancernego o przyzwoitej sile ognia, dowództwo niemieckich sił zbrojnych skłaniało się do zamontowania działa przeciwpancernego 7,5 cm PaK 40/2 L/46 na podwoziu PzKpfw. II. Oczywiście nowe działo było o wiele za duże i za ciężkie, aby mogło się zmieścić w wieży PzKpfw II, zaprojektowano więc dla niego nowy, otwarty przedział bojowy. Nowy pojazd otrzymał oznaczenie 7,5 cm PaK 40/2 Fahrgestell Panzerkampfwagen II (Sf), ale powszechnie znany jest znany pod nazwą Marder II. Wykorzystano standardowy kadłub i podwozie PzKpfw II Ausf. F. Kierowca zajmował swoje dotychczasowe miejsce, podczas gdy pozostali dwaj członkowie załogi obsługujacy działo znajdowali się w nowym przedziale bojowym. Lepiej chronił on załogę niż Panzerjager I, ponieważ miał dłuższe burty po obu stronach przedziału bojowego, chociaż nadal nie było osłony z tyłu i góry. Osadzenie działa PaK 40 umożliwiało mu obrót o 32 stopnie w lewo i o 25 stopni w prawo. Załoga do obrony przed nieprzyjacielską piechotą przewoziła wewnatrz przedziału bojowego karabin maszynowy MG 34 kalibru 7,92 mm. Daimler-Benz, FAMO i MAN wyprodukowały 576 Marderów II, począwszy od czerwca 1942 roku aż do 1943. Od tego czasu wszystkie nowo wyprodukowane podwozia PzKpfw II przeznaczano do produkcji samobieżnych haubic typu Wespe. Dodatkowych 75 Marderów II zostało zbudowanych w oparciu o starsze czołgi PzKpfw II, skierowane do remontów kapitalnych między czerwcem 1943, a marcem 1944 roku. Marderów II używały bataliony niszczycieli czołgów (Panzejager Abteilugnen) na wszystkich frontach aż do końca wojny.

C. Nazwa w grze: Marder 38T - Oryginalna nazwa: Panzerjager 38(t) fur 7,5 cm PaK 40/3 Ausf. H (Sd. Kfz. 138) Marder III

Pojazd Panzerjager 38(t) fur 7,62 cm PaK 36(t) był udany, ale ponieważ niemieckie działo przeciwpancerne PaK 40 zaczęto wreszcie produkować w znaczących ilościach, podjęto decyzję o uzbrojeniu następnych Panzerjagerów 38(t) w tę właśnie broń. Jednak pojazd Panzerjager 38(t) fur 7,5 cm PaK 40/3 Ausf. H był czymś więcej niż tylko przezbrojonym poprzednikiem. Działo PaK 40 zostało zamontowane bliżej przodu kadłuba. Zmiana ta oznaczała, że kierowca i radiooperator nie mieli już własnych włazów w górnej części kadłuba, musieli natomiast wchodzić do pojazdu i opuszczać go przez przedział bojowy. Podwozie także różniło się od tych używanych we wczesnych Panzerjagerach 38(t) fur 7,62 cm PaK 36(t). Nowe pojazdy były zbudowane na podwoziach PzKpfw 38(t) Ausf. H, który dysponował mocniejszym silnikiem. Trzeba też dodać, że w tym czasie już nie produkowano wyżej wspomnianych czołgów, a wszystkie podwozia przeznaczano do budowy dział samobieżnych. Działo zostało zamontowane poprzez połączenie lawety z podstawą w kształcie litery T przyśrubowanej do burt kadłuba i przegrody komory silnika. Polepszono też ochronę obsługi. oprócz pancernej osłony, która obracała się wraz z działem, zamontowano również stały pochyły pancerz przedni i pancerz boczny chroniący przednią część przedziału bojowego. Góra przedniej części przedziału bojowego, w tym mechanizmy działa, były także osłonięte płytą pancerną. Pancerz chronił obsługę działa przed pociskami z broni ręcznej. Ostatnie ulepszenie dotyczyło mechanizmu podpory lufy. Inaczej niż w poprzednim modelu Panzerjagera 38(t), w którym jeden z członków załogi musiał wyjść na zewnątrz i zwolnić podporę lufy, tu czynność tę mógł wykonać kierowca z wnętrza pojazdu. Od listopada 1942 roku do kwietnia 1943 CKD zbudowało 242 takie niszczyciele czołgów. Następnych 336 sztuk zostało przerobionych z istniejących czołgów PzKpfw 38(t) wycofanych z jednostek bojowych. Przydzielano je do jednostek niszczycieli czołgów, gdzie walczyły do końca wojny.

D. Nazwa w grze: Pz.Sfl. IVc - Oryginalna nazwa: 8,8 cm Flak auf Sonderfahrgestell (Pz.Sfl. IVc)

Podwozie to zostało początkowo zaprojektowane, aby zapewnić na nim montaż działa przeciwlotniczego kalibru 88 mm do użycia jako działo szturmowe. Później zrewidowano te plany i miało ono pełnić funkcję niszczyciela czołgów, ale pod koniec 1941 roku zrezygnowano i z tego pomysłu. W czerwcu 1942 roku powrócono do projektu i zaplanowano budowę pojazdu przeciwlotniczego. W tym celu zamówiono w firmie Krupp dwa eksperymentalne wozy, które miały być dostarczone w połowie 1943 roku. W tym czasie zdecydowano się na uzbrojenie go w nowe działo przeciwlotnicze 8,8 cm FlaK 41 L/71 kalibru 88 mm. Jak wiele innych niemieckich projektów wojskowych w czasie wojny nie został on dokończony. Do listopada 1943 roku nie ukończono jeszcze prac nad pojazdem, a Luftwwaffe, która była odpowiedzialna za ten projekt, anulowała zamówienie na drugi prototyp. W styczniu 1945 roku, powołując się na różne przyczyny, Reichminister Albert Speer rozkazał zakonczyć prace konstrukcyjne nad Pz.Sfl. IVc. Jedyny istniejący egzemplarz był testowany w Danii w marcu 1944 roku. Zarówno broń, jak i jej koncepcja zostały uznane za przestarzałe, zamieniono też później działo 8,8 cm FlaK 41 L/71 na 8,8 cm FlaK 37 L/56. Po przezbrojeniu został wysłany na testy polowe do Włoch do Heeres Flakartillerie-Abteilung (Sf) 304, który był przydzielony do 26. Dywizji Pancernej.

E. Nazwa pojazdu: Nashorn

Nashorn został zaprojektowany jako tymczasowy środek do osiągnięcia konkretnego celu. Kiedy niemiecka armia starła się z brytyjskimi Matyldami Mk. II, a później z radzieckimi T-34 i KV-1, odkryto że są one praktycznie odporne na niemiecką broń przeciwpancerną. Z czystej desperacji użyto dział przeciwlotniczych kalibru 88 mm (8,8 cm FlaK 18 L/56) jako broni przeciwpancernej. Efekt był druzgocący i tak narodziła się legenda "acht koma acht". Jednak działa przeciwlotnicza były holowane, chciano więc posiadać samobieżną wersję, aby zapewnić wojskom wsparcie potężnego i mobilnego działa przeciwpancernego. Podjęto decyzję o zamontowaniu potężniejszej wersji działa (8,8 cm PaK 43/1 L/71) na podwoziu zaprojektowanym dla haubicy kalibru 105 mm. Podwozie to było połączeniem PzKpfw. III i PzKpfw. IV i miało być chwilowym zastępstwem w oczekiwaniu na specjalnie zaprojektowane podwozie. Ten specjalny projekt nigdy się nie zmaterializował, a pojazd z haubicą (15 cm sFH 18/1 L/30) znany jako Hummel, tak jak i wersja z "88" nazwana Nashorn, służyły do końca wojny. Podwozie dostatecznie duże, aby wygodnie pomieścić działo kalibru 88 mm, nie było idealnym rozwiązaniem dla niszczyciela czołgów, ze względu na cienki pancerz. Najważniejszą bronią Nashorna był duży zasięg działa, pozwalający niszczyć czołgi przeciwnika, zanim sam znalazł się w zasięgu dział czołgowych. Produkcja Nashornów nie otrzymała tak wysokiego priorytetu jak Hummele i ich projekt nie był tak często modernizowany. Produkcja rozpoczęła się w maju-czerwcu 1943 roku i wyniosła do końca wojny 494 egzemplarze. Przed 27 stycznia 1944 roku pojazd nosił nazwę Hornisse, ale tego dnia Hitler rozkazał zmienić ją na Nashorn.

F. Nazwa w grze: Pz.Sfl. V - Oryginalna nazwa: 12,8 cm Selbstfahrlafette L/61 (Pz.Sfl. V)

Podczas gdy dowództwo armii niemieckiej w pierwszym okresie wojny było zainteresowane budową potężnych dział zdolnych do niszczenia fortyfikacji, takich jak Dicker Max, nie zdawało sobie jednocześnie sprawy z istnienia ciężko opancerzonych i uzbrojonych radzieckich czołgów T-34/76 i KV-1, aż do momentu napotkania ich na polu walki. Nagle przyspieszono projektowanie broni mogącej eliminować rosyjskie czołgi, zanim te zdziesiątkują niemieckie, gorzej uzbrojone i opancerzone PzKpfw III i IV. Jedną z najpotężniejszych broni w niemieckim arsenale było w tym czasie działo przeciwlotnicze 12,8 cm FlaK 40 L/58,5 kalibru 128 mm. Zaadaptowane przez zakłady Rheinmetall jako działo polowe zostało oznaczone 12,8 cm K (Kanone) L/61. Dwa podwozia VK 30.01 zostały przedłużone, a w tylnej części pojazdu zbudowano duży, otwarty przedział bojowy. Z przodu przedziału bojowego zainstalowano wielkie działo. Zbudowano tylko dwa prototypy, z których pierwszy był ukończony jeszcze w 1941 roku, a drugi na wiosnę 1942 roku. Oba kolejno wysłano do Rosji, jeden do 521. Batalionu Ciężkich Niszczycieli Czołgów, drugi do 2. Dywizji Pancernej. Pojazd przydzielony do 2. Dywizji Pancernej został zniszczony w walce, ale drugi walczył, dopóki nie został zdobyty nieuszkodzony w pobliżu Stalingradu styczniu 1943 roku. Do tego czasu zniszczył 22 radzieckie czołgi. Niewielka prędkość i brak wieży, a także fakt, że był mechanicznym "sierotą", były głównym mankamentami w jego użytkowaniu, tak jak niewielka szybkostrzelność, związana z jego dwudzielną amunicją. Jednak duży zasięg i wysoka prędkość początkowa pocisku potężnego działa w dużym stopniu wynagradzała te słabości. Pojazdy te mogły niszczyć T-34/76 z odległości 4 km, do czego nie był zdolny żaden inny niszczyciel czołgów. Nieoficjalną nazwą tej maszyny była Sturer Emil.