administracja
Francuski czołg lekki Hotchkiss H-35
Na początku lat 30. dowództwo armii francuskiej zdecydowało się na wprowadzenie do uzbrojenia nowej generacji sprzętu pancernego. Nowe czołgi miały służyć do wsparcia dywizji piechoty i kawalerii. W 1934r. został zaprojektowany w firmie Hotchkiss czołg lekki H-35, przeznaczony do wsparcia jednostek kawalerii. Założono, że będzie on maksymalnie zunifikowany z opracowanym w tym samym czasie czołgiem wsparcia piechoty Renault R-35. Oba czołgi miały identyczne wieże i uzbrojenie, bardzo podobne podwozie, ale nieco inny kształt kadłuba, inne silniki i wyposażenie. Czołg H-35 był pojazdem o nowoczesnej sylwetce, lecz miał niewielkie wymiary i tylko dwuosobową załogę. W przedniej części kadłuba znajdowało się stanowisko kierowcy-mechanika, a za nim, w jednoosobowej wieży, znajdował się dowódca. Musiał on także obsługiwać armatę i sprzężony z nią km - była to główna wada czołgu. Wieża była odlewana, z dużym włazem w ścianie tylnej. Podczas przejazdów był on otwierany i stanowił siedzisko dla dowódcy. Na wieży znajdowała się charakterystyczna wieżyczka obserwacyjna dowódcy w kształcie kopuły. Główne uzbrojenie czołgu stanowiła krótkolufowa armata Puteaux SA18 Le'/21 kal. 37 mm i sprzężony z nią km Chatelleraut MI 1931 kal. 7,5 mm. Zapas przewożonej amunicji do działa wynosił 100 szt., a do km-2400 szt. Opancerzenie przedniej i bocznej części kadłuba wynosiło 40 mm, górnej części-12mm, zaś przedniej części wieży-44 mm. Czołg napędzany był 6-cylindrowym, chłodzonym cieczą, silnikiem gaźnikowym Hotchkiss o mocy 56 kW (75 KM). Podwozie składało się z 12 kół jezdnych, zgrupowanych parami, amortyzowanych resorami sprężynowymi, pary kół napędzanych z przodu, pary kół napinających z tyłu i czterech rolek podtrzymujących gąsienice. Wersją rozwojową czołgu H-35 był czołg H-38 i H-39. W dniu 10 V 1940 r. (data agresji Niemiec na Francję) w uzbrojeniu armii francuskiej znajdowało się 821 czołgów H-35, H-38 i H-39. Czołgi te uczestniczyły w kampanii francuskiej 1940 r. oraz w walkach o Narwik w Norwegii. Choć nie ustępowały niemieckim czołgom lekkim PzKpfw I i PzKpfw II, to nie mogły wykazać swoich walorów na polu walki, ponieważ francuska doktryna użycia broni pancernej była całkowicie anachroniczna. Czołgi zostały rozproszone na całym froncie, nie tworzono silnych zgrupowań pancernych, nie organizowano przeciwuderzeń preferując wojnę pozycyjną. Po upadku Francji w 1940 r. Niemcy zdobyli ok. 600 czołgów H-35, H-38 i H-39.Zostały one wyremontowane i zmodernizowane. Następnie przyjęto je do uzbrojenia Wehrmachtu i Waffen SS.
//Są to fragment książki Andrzeja Zasiecznego ,,Czołgi II wojny światowej" z lekkim uporządkowaniem i skróceniem.
Na początku lat 30. dowództwo armii francuskiej zdecydowało się na wprowadzenie do uzbrojenia nowej generacji sprzętu pancernego. Nowe czołgi miały służyć do wsparcia dywizji piechoty i kawalerii. W 1934r. został zaprojektowany w firmie Hotchkiss czołg lekki H-35, przeznaczony do wsparcia jednostek kawalerii. Założono, że będzie on maksymalnie zunifikowany z opracowanym w tym samym czasie czołgiem wsparcia piechoty Renault R-35. Oba czołgi miały identyczne wieże i uzbrojenie, bardzo podobne podwozie, ale nieco inny kształt kadłuba, inne silniki i wyposażenie. Czołg H-35 był pojazdem o nowoczesnej sylwetce, lecz miał niewielkie wymiary i tylko dwuosobową załogę. W przedniej części kadłuba znajdowało się stanowisko kierowcy-mechanika, a za nim, w jednoosobowej wieży, znajdował się dowódca. Musiał on także obsługiwać armatę i sprzężony z nią km - była to główna wada czołgu. Wieża była odlewana, z dużym włazem w ścianie tylnej. Podczas przejazdów był on otwierany i stanowił siedzisko dla dowódcy. Na wieży znajdowała się charakterystyczna wieżyczka obserwacyjna dowódcy w kształcie kopuły. Główne uzbrojenie czołgu stanowiła krótkolufowa armata Puteaux SA18 Le'/21 kal. 37 mm i sprzężony z nią km Chatelleraut MI 1931 kal. 7,5 mm. Zapas przewożonej amunicji do działa wynosił 100 szt., a do km-2400 szt. Opancerzenie przedniej i bocznej części kadłuba wynosiło 40 mm, górnej części-12mm, zaś przedniej części wieży-44 mm. Czołg napędzany był 6-cylindrowym, chłodzonym cieczą, silnikiem gaźnikowym Hotchkiss o mocy 56 kW (75 KM). Podwozie składało się z 12 kół jezdnych, zgrupowanych parami, amortyzowanych resorami sprężynowymi, pary kół napędzanych z przodu, pary kół napinających z tyłu i czterech rolek podtrzymujących gąsienice. Wersją rozwojową czołgu H-35 był czołg H-38 i H-39. W dniu 10 V 1940 r. (data agresji Niemiec na Francję) w uzbrojeniu armii francuskiej znajdowało się 821 czołgów H-35, H-38 i H-39. Czołgi te uczestniczyły w kampanii francuskiej 1940 r. oraz w walkach o Narwik w Norwegii. Choć nie ustępowały niemieckim czołgom lekkim PzKpfw I i PzKpfw II, to nie mogły wykazać swoich walorów na polu walki, ponieważ francuska doktryna użycia broni pancernej była całkowicie anachroniczna. Czołgi zostały rozproszone na całym froncie, nie tworzono silnych zgrupowań pancernych, nie organizowano przeciwuderzeń preferując wojnę pozycyjną. Po upadku Francji w 1940 r. Niemcy zdobyli ok. 600 czołgów H-35, H-38 i H-39.Zostały one wyremontowane i zmodernizowane. Następnie przyjęto je do uzbrojenia Wehrmachtu i Waffen SS.
//Są to fragment książki Andrzeja Zasiecznego ,,Czołgi II wojny światowej" z lekkim uporządkowaniem i skróceniem.