Modyfikacja wozów polegała na montowaniu specjalnego wysięgnika za pomocą którego dokonywano kontrolowanych zniszczeń bunkrów i różnego rodzaju umocnień. Mechanizm znajdował się z tylu czołgu. Stosowano ładunki 50 i 75 kilogramowe, które po podłożeniu odpalane były za pomocą zapalnika czasowego lub ręcznego. Pojazdy te mogły pełnić równocześnie rolę zwykłego czołgu wsparcia piechoty.

Chyba jedna z najciekawszych modyfikacji staruszka Pz I ausf. A. Na jego podwoziu montowano armatki Flak 38 L112 kaliber 20mm. Był to pierwszy pojazd tego typu pełno gąsienicowy. Nie zdobył on jednak wielkiej popularności. Używane już podwozia często się psuły, co uniemożliwiało sprawny transport. Dodatkowo często były przeciążone przez załogę, która mogła liczyć nawet osiem osób. Wymuszało to konieczność posiadania wozów amunicyjnych i przyczepek SdAnh 51. Według danych historycznych ostatni wóz tego typu został zniszczony w 1943 roku pod Stalingradem.

Równie ciekawą konstrukcją był zbudowany w firmie Magirus samobieżny czołg mostowy. Na kadłubie czołgu Pz I Ausf. A montowano na stałe jedno przęsło mostu. Dwa takie czołgi pozwalały pokonać rowy lub okopy o szerokości dochodzącej do 11 metrów. Niestety most okazał się konstrukcją niepraktyczną i słabą, dlatego prace nad nim przerwano, koncentrując się na skonstruowaniu podobnej przeprawy na podwoziu czołgu Pz II.

Flammpanzer I – miotacz płomieni

Jeden pojazd Africa Korps w miejscu jednego karabinu maszynowego miał zamontowany podstawowy typ miotacza piechoty Flammenwerfer 40. Pozwalał on na oddanie około 12 strzałów na odległość dochodzącą nawet do 50m (głównie było to 25m). Często stosowany wariant w wojnie domowej w Hiszpanii.

Począwszy od 1934 roku aż do zakończenia wojny pojazdy Pz I ausf. A i B były wykorzystywane do szkolenia załóg. Używano do tego głównie pojazdy bezwieżowe tzw. Wannen. W trakcie oblężenia Berlina właśnie na ich przykładzie uczono oddziały ochotnicze jak blokować lub unieruchomić pojazdy radzieckie.

Przed atakiem na Francję niemiecka armia potrzebowała jednak nowego czołgu zwiadowczego. 15 Września 1939 roku zakłady Krauss – Maffei otrzymały zamówienie na produkcję nowego czołgu rozpoznawczego możliwego do transportu powietrznego. Pojazd nie był już modyfikacją PzKpfw I ausf. B ale zupełnie nową konstrukcją. Ucząc się na błędach poprzedniej konstrukcji zmieniono konstrukcję podwozia a w wieży zamontowano działko automatyczne zamiast zwykłych karabinów maszynowych.

Podwozie wykonywały zakłady Maffei a wieżę i kadłub zakłady Daimler-Benz. Pojazd zasilał silnik HL 45P Maybach o mocy 150 KM, dzięki czemu osiągał zawrotną prędkość dochodzącą do 79 km/h. Grubość pancerza wzrosła do 30 mm. Podwozie składało się z pięciu zachodzących na siebie kół jezdnych w systemie Schachtellaufwerk. Uzbrojenie stanowiło działko automatyczne EW 141 kaliber 20mm i karabin maszynowy MG 34. Pojazd nosił nazwę kodową VK 601, co później zmieniono na PzKpfw I ausf. C. Wyprodukowano jedynie 40 testowych sztuk tej wersji. Zmodyfikowany prototyp VK 602 wyposażono w silnik Maybach HL 61 o mocy 180 KM i lekko pogrubiony pancerz. Efekty nie były jednak zadowalające dlatego doczekał się on tylko kilku sztuk i nigdy nie wszedł do produkcji seryjnej. Ostateczne oznaczenie wieży brzmiało PzKpfw I ausf. D.

Równocześnie opracowywano mocno opancerzony pojazd wsparcia piechoty. Prototyp oznaczono numerem VK 1801 (1802). Nie była to konstrukcja zbyt przemyślana. W założeniu pojazd ten miał być produkowany na wzór czołgów lekkich będących już na stanie armii niemieckiej. Zapożyczono więc wiele rozwiązań i części z Pz I C (silnik, podwozie, układ przeniesienia napędu). Przy długości 4m i szerokości 260cm ważyl aż 21 ton. Było to spowodowane bardzo grubym opancerzeniem, które w czołowych partiach kadłuba miało 80 mm grubości. Boki i tył kadłuba osłaniał pancerz 50 mm, a strop i dno czołgu 25 mm. Ściany wieży miały grubość 50 mm, zaś jarzmo karabinów aż 80 mm. Taki pancerz miał swoje plusy, lecz i minusy. Konstrukcyjnie nie rożnil się za wiele, ale przez ogromną ilość stali osiągał zaledwie 25 km/h. Mimo tego zdążył dorobić się miana „Małego Tygrysa”. Spokojnie mógł aspirować do pojazdów średnich lecz przez niewytłumaczalne dla mnie zastosowanie dwóch karabinów maszynowych MG-34 stracił swój niepowtarzalny potencjał.

Wyprodukowano próbną serię 30 pojazdów, które weszły do służby dopiero w 1942 roku jako PzKpfw I ausf. F. Zmiany polegające na wprowadzeniu doskonalszych czołgów Pz II i Pz III doprowadziły do anulowania kolejnych 100 egzemplarzy. Rolę wsparcia piechoty powierzono coraz powszechniejszym niszczycielom czołgów. Przeniesienie sił produkcyjnych na czołgi średnie i ciężkie sprawiło, że model F był ostatnim czołgiem z rodziny PzKpfw I.

I to by było na tyle jeśli chodzi o rodzinę czołgu PzKpfw I. jeśli się podobalo dajcie znać w komentarzach. Jeśli nie to… tez napiszcie.

• Janusz Ledwoch: Militaria 010 Panzer I
• Janusz Ledwoch: Militaria PzKpfw I
• Tomasz Wachowski: "Mały Tygrys" - PzKpfw I Ausf. F
• Zbigniew Lalak, Dariusz Jedrzejewski: Niemiecka Broń Pancerna 1939-1945