Witajcie serdecznie!

Ostatnio wzięło mnie na obejrzenie dwóch seriali pochodzących z HBO Miniseries - "Pacyfiku" oraz "Kompanii Braci", które wywarły na mnie ogromne wrażenie i dały do myślenia na temat II Wojny Światowej. Nie chcę się rozpisywać na temat scenografii, efektów czy kostiumów bo nie o to chodzi tym razem. Chodzi o co innego - przyjaźń, uczucia towarzyszące żołnierzom - czyli to co jest bardzo często pomijane na rzecz chociażby efektownych scen walki (nie mniej jednak w tych dwóch produkcjach ich też nie brakuje!). Jak dla mnie te seriale to wisienka na torcie współczesnej kinematografii filmów drugowojennych.

Wojna to nie tylko dwóch różnych żołnierzy strzelających do siebie. Wojna to zniszczone sny, uziemione marzenia i strach przed nadchodzącym jutrem a także radość z małych rzeczy (jak na przykład tabliczki czekolady). Żołnierze to nie tylko ludzie strzelający i zabijający innych żołnierzy. Żołnierze to bracia, razem walczący, razem zasypiający, razem się wspierający a w najgorszym wypadku razem ginący w tym samym miejscu.

Nie muszę opisywać bardzo dokładnie o czym opowiadają nam te seriale, tytuły mówią same za siebie. Kompania Braci opowiada o oddziałach spadochroniarzy, którzy wylądowali w Europie podczas D-Day i walczyli w niej aż do wyzwolenia obozów koncentracyjnych i zdobycia Berlina przez ZSRR. Głównymi cechami jakie ukazuje produkcja jest tutaj oczywiście braterstwo, przyjaźń, w pewnym znaczeniu nawet miłość między kolegami z oddziału a całość jest pięknie podsumowana w ostatnim, dziesiątym odcinku gdy jeden z Niemców żegna się ze swoim oddziałem. Duże wrażenie wywrze na was na pewno odcinek 9 "Why we fight?" (O co walczymy?), ale cóż to dokładnie będzie nie mogę wam zdradzić - musicie to obejrzeć sami! A jak już to zrobicie zostawcie komentarz z własnymi refleksjami na jego temat, bardzo mnie one ciekawią! :)

Pacyfik zaś ukazuje wydarzenia Żołnierzy Korpusu Piechoty Morskiej USA podczas walki z Japończykami na wyspach Pacyfiku (NIE ZGADLIŚCIE, NO NIE?). Braterstwo i przyjaźń są tu także bardzo ważne, lecz dodana została dodatkowa cecha - szaleństwo, obłęd, przeolbrzymi strach odczuwany przez żołnierzy. Powszechnie wiadomo, że Japonia to kraj trzymający się swoich zasad i swej kultury (co tak na marginesie bardzo w nich cenię), podczas drugiej wojny przegrana była dla nich ogromną hańbą - potrafili zrobić wszystko aby wygrać i zabijać przeciwników na co idealnym przykładem są piloci Kamikaze. Amerykanie w żadnej chwili nie mogli czuć się bezpiecznie, wielu z nich najzwyczajniej zwariowało i wolało umrzeć niż dalej walczyć. Dodatkowo dochodziły okropne warunki pogodowe i brak wody pitnej. Nie jeden z tych, którzy wrócili do domu miał bliznę wyrytą głęboko w swojej głowie. To właśnie jest to, co nakazało moim rękom napisać o tym serialu i gorąco go polecić.

Jeśli interesuje was takie kino są to według mnie pozycje obowiązkowe, nie znam osobiście nikogo kto po obejrzeniu tego powiedziałby, że obie produkcje są słabe i nie warte obejrzenia. Obie skłaniają do głębokich refleksji: "O cholera, co się tam musiało dziać... co oni musieli przeżywać", "Czy ja bym sobie poradził w takich warunkach?", "Dwudziestolatkowie ginęli za co... no za co? Na dodatek w jaki chory sposób..." - te pytania same wejdą wam w myśli gdy weźmiecie się za oglądanie.